Kleine kritiek op Australië
Blijf op de hoogte en volg Falco
06 November 2012 | Australië, Perth
Deel 2: huizen
Er was een oud negroïde koppel dat hij tegenkwam op zijn route door de wijken van Peppermint Grove. Het was niet iets wat je vaak zag. Een stel dat de suburbs rond de stad verkende op zoek naar moderne architectonische bouwwerken in een verlaten straat om twee uur in de middag, het heetst van de dag. Tot zijn verbazing bleken het Nederlanders te zijn en Falco toonde oprechte interesse in hun motieven om de dwarrelstraatjes rondom Perth te verkennen. Hij, Antoine, bleek een gepensioneerde bouwvakker te zijn die in zijn jonge jaren bouwkunde gestudeerd had, maar na zijn komst in Nederland in de jaren '70 nooit de kans te hebben gehad om zijn talenten te ontplooien op zijn vakgebied in het semi-racistische Hollandse werkmilieu. Uit voorliefde bleef hij zich inlezen in de hedendaagse bouwkunst en na zijn pensioen bezocht hij uit pure interesse de buurten waar hij al die jaren over had gelezen en gaf tegelijkertijd college aan zijn vrouw tijdens hun trektocht langs de miljonairsoptrekjes die zich uitstrekte langs de Indische Oceaan. Falco was het met hem eens dat sommige huizen het aanzicht meer dan waard waren. Het was een verzameling van de trends van de afgelopen dertig jaar op gebied van woonstijl. Van megolomaan neoclassicisme tot uitzonderlijke moderne glazen gevels. Het was duidelijk dat er een ruimte overschot was in het gebied, want huizen strekten zich uit over de glooiende heuvels zonder echt de hoogte te raken waardoor de hemel onmetelijk bleef en zichtbaar was vanaf de vele veranda's en balkonnetjes. Perth, zo werd hem verteld, had het hoogste miljonairspercentage per inwoneraantal en ze schaamde zich niet voor. Waar hij gewend was, na goed Gouden Eeuws gebruik, dat rijkdom niet zichtbaar mocht zijn, kon men hier de weelderigheid aanzien, als men over de meters hoge hekken kon kijken. Wanneer je dat kon was het niet ongewoon om een twee meter hoge sfinx aan te treffen of twee naastgelegen villa's die beiden over een tennisbaan beschikte, alsof de kans dat de buren aan het tennissen waren op hetzelfde moment als jij, en dus een uur moest wachten, uitgesloten moest worden. Het waren niet de huizen an sich die de dure wijken Peppermint Grove, Cotlle Sloe en City Beach afzichtelijk maakten. Urban sprawl is het begrip, dat Falco ooit had geleerd in een college over urban planning, dat het best toepasbaar is op de buurten. Hij bezorgde post met een printje van Google Maps om niet verdwaald te raken in de eindeloze straatjes die zelden uitkwamen op een grotere straat. Meestal eindigden ze in een halve cirkel van vijf huizen dat een samenraapsel was van verschillende bouwstijlen en daardoor meer aandeed als een kermisattractie dan als leefomgeving. Het verlies van uniformiteit werkte eerder op de lachspieren en deed af aan de individuele prestatie van de architect. Toepasselijk luisterde hij naar Donald Bartheleby's So I boughy a little city op podcast en hij voelde dat er soms wel een God moest zijn die ingreep in de uitspattingen van het individu. Zelfregulering leidde tot gladde, wittandige koppen van de real estate agents wiens flyers hij dagelijks door de brievenbus gooide en niet belemmerd door enige kennis van andere westerse huizenmarkten die reeds ontploft waren beloofden dat de huizenprijzen bleven stijgen. Het was normaal dat hij wekelijks advertenties bezorgde van een 3 miljoen dollar beach house dat net de uitzicht op zee miste of een brochure door de gleuf drukte van een leegstaand plot waar men naar hartelust "imaginative" kon zijn.
Om naar zijn volgende bezorgadres te lopen stak hij een drie hectare groot park door, waar hij ooit twee mensen hun hond had zien uitlaten. Het was verspillen van ruimte op het decadente af. En het meest zielige was dat in dit gigantische doolhof van villa's en gated communities iedereen bang was en duidelijk moest maken dat hun huis beveiligd was door bedrijven of met honden of door bedrijven die mechanische honden inzetten om de honden van de buren af te schrikken. Daarbij Falco, als zielige postbode, te vergeten, waardoor hij bij ieder huis opgeschrikt werd door een blaffend beest. Hij wilde dat hij traangas bij zich had of een taser. Maar het liefst gewoon een geweer om 6000 honden af te knallen.
Er was een oud negroïde koppel dat hij tegenkwam op zijn route door de wijken van Peppermint Grove. Het was niet iets wat je vaak zag. Een stel dat de suburbs rond de stad verkende op zoek naar moderne architectonische bouwwerken in een verlaten straat om twee uur in de middag, het heetst van de dag. Tot zijn verbazing bleken het Nederlanders te zijn en Falco toonde oprechte interesse in hun motieven om de dwarrelstraatjes rondom Perth te verkennen. Hij, Antoine, bleek een gepensioneerde bouwvakker te zijn die in zijn jonge jaren bouwkunde gestudeerd had, maar na zijn komst in Nederland in de jaren '70 nooit de kans te hebben gehad om zijn talenten te ontplooien op zijn vakgebied in het semi-racistische Hollandse werkmilieu. Uit voorliefde bleef hij zich inlezen in de hedendaagse bouwkunst en na zijn pensioen bezocht hij uit pure interesse de buurten waar hij al die jaren over had gelezen en gaf tegelijkertijd college aan zijn vrouw tijdens hun trektocht langs de miljonairsoptrekjes die zich uitstrekte langs de Indische Oceaan. Falco was het met hem eens dat sommige huizen het aanzicht meer dan waard waren. Het was een verzameling van de trends van de afgelopen dertig jaar op gebied van woonstijl. Van megolomaan neoclassicisme tot uitzonderlijke moderne glazen gevels. Het was duidelijk dat er een ruimte overschot was in het gebied, want huizen strekten zich uit over de glooiende heuvels zonder echt de hoogte te raken waardoor de hemel onmetelijk bleef en zichtbaar was vanaf de vele veranda's en balkonnetjes. Perth, zo werd hem verteld, had het hoogste miljonairspercentage per inwoneraantal en ze schaamde zich niet voor. Waar hij gewend was, na goed Gouden Eeuws gebruik, dat rijkdom niet zichtbaar mocht zijn, kon men hier de weelderigheid aanzien, als men over de meters hoge hekken kon kijken. Wanneer je dat kon was het niet ongewoon om een twee meter hoge sfinx aan te treffen of twee naastgelegen villa's die beiden over een tennisbaan beschikte, alsof de kans dat de buren aan het tennissen waren op hetzelfde moment als jij, en dus een uur moest wachten, uitgesloten moest worden. Het waren niet de huizen an sich die de dure wijken Peppermint Grove, Cotlle Sloe en City Beach afzichtelijk maakten. Urban sprawl is het begrip, dat Falco ooit had geleerd in een college over urban planning, dat het best toepasbaar is op de buurten. Hij bezorgde post met een printje van Google Maps om niet verdwaald te raken in de eindeloze straatjes die zelden uitkwamen op een grotere straat. Meestal eindigden ze in een halve cirkel van vijf huizen dat een samenraapsel was van verschillende bouwstijlen en daardoor meer aandeed als een kermisattractie dan als leefomgeving. Het verlies van uniformiteit werkte eerder op de lachspieren en deed af aan de individuele prestatie van de architect. Toepasselijk luisterde hij naar Donald Bartheleby's So I boughy a little city op podcast en hij voelde dat er soms wel een God moest zijn die ingreep in de uitspattingen van het individu. Zelfregulering leidde tot gladde, wittandige koppen van de real estate agents wiens flyers hij dagelijks door de brievenbus gooide en niet belemmerd door enige kennis van andere westerse huizenmarkten die reeds ontploft waren beloofden dat de huizenprijzen bleven stijgen. Het was normaal dat hij wekelijks advertenties bezorgde van een 3 miljoen dollar beach house dat net de uitzicht op zee miste of een brochure door de gleuf drukte van een leegstaand plot waar men naar hartelust "imaginative" kon zijn.
Om naar zijn volgende bezorgadres te lopen stak hij een drie hectare groot park door, waar hij ooit twee mensen hun hond had zien uitlaten. Het was verspillen van ruimte op het decadente af. En het meest zielige was dat in dit gigantische doolhof van villa's en gated communities iedereen bang was en duidelijk moest maken dat hun huis beveiligd was door bedrijven of met honden of door bedrijven die mechanische honden inzetten om de honden van de buren af te schrikken. Daarbij Falco, als zielige postbode, te vergeten, waardoor hij bij ieder huis opgeschrikt werd door een blaffend beest. Hij wilde dat hij traangas bij zich had of een taser. Maar het liefst gewoon een geweer om 6000 honden af te knallen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
