Kleine kritiek op Australië

Deel 1 sport

Zondagmiddag om 13.30 zat Falco in een kleurloze pub aan de bar en bestelde een tien dollar pint, Victoria Bitter. Het was onverrassend druk. Hij stond tussen voornamelijk geel zwarte vlaggetjes van de Sidney Swans en een aantal witte sjaaltjes van de Hawthorne Somethingmajickers  (de naam was hem ontschoten). Het was de aussi rules footy final. Zoals gebruikelijk in traditionele eilandsport werd dat gevierd met een barbecue vooraf en veel bier. Resultaat: saus in snorren en dronken opgewonden mensen. Het was een sfeer waarvan hij gewend was dat deze ieder ogenblik uit de hand kon lopen, ware het niet dat hij wist dat dit footy was en dat niemand het echt interesseerde.  De AFL was voor Australiërs meer een running gag die pesterijtjes en grolletjes inhielden op het werk en op en rond de bar, dan een intense spelbeleving die de fan emotioneel gebroken achterliet naar vier helften. 
Het spel zelf was een wirwar van een soort rugby, American football en volleyball. Net als zijn Amerikaanse tegenhanger was het een spel waarvan het nut voor niemand anders duidelijk was dan voor henzelf. Het had de uitstraling van kinderen die op het schoolplein een spel hadden verzonnen, waarbij het plezier lag in dat alleen zij het spel begrepen. 
Bij het aanbreken van de derde helft verdubbelde de menigte in de bar. Het werd nog lastig om te zien hoe grote Australische mannen naar de bal schopten, sloegen en soms juichten wanneer ze een bal tussen tien meter wijde en oneindig hoge palen schopten. En na drie uur was het over en was iedereen naar huis. Wie er gewonnen had kon hij niet precies zeggen. Het spel had hem verward achtergelaten in de kleurloze pub aan een bar. Wat hij nu nog kon doen was een tien dollar pint, Carlton Dry, bestellen. Dat deed hij dan maar.