Leven met een lege rugzak

Australië was geenszins een hoogtepunt in het hoofd van Falco. Hij had klasgenoten die na de middelbare school eerst een jaar gingen rondtrekken tussen kangoeroes voor ze verder gingen studeren. Het was een fenomeen dat Falco al op 18 jarige leeftijd niet begreep. Er moest toch eerst iets geleerd worden over de wereld voor je hem echt kon gaan zien voor wat hij echt was. Uiteindelijk kwamen die klasgenoten ook meer gedesoriënteerd en leger terug dan ze er heen gingen. Nu was hij door een busje van de luchthaven van Melbourne naar zijn hostel gebracht en voelde hij zichzelf leeg. Al kwam dat meer omdat hij kapot was van de nachtvlucht vanuit Hong Kong.
De kamer was een rommeltje en stonk naar zweet en niet-gewassen sokken. Hij gooide zijn rugtas in de hoek en probeerde een paar uur slaap in te halen.
Slaapdronken liep hij rond een uur of elf de stad Melbourne in. Met nadruk stad, omdat het meer aan doet als een uit de hand gelopen dorp dan een stad. Je verwacht eerder een tractor op de hoek van de straat te zien dan een Mercedes SLK. Er heerste ook geen chaos. Het was niet eerlijk om het met Hong Kong te vergelijken, maar 'no worries' is niet de stadsmentaliteit waarvan Falco onder de indruk was. En voor een stad van 7 miljoen inwoners waren de lage winkelstraten en de sporadische wolkenkrabbers een beetje tegenvallend. De Victoriaanse bouwstijl werd in Europa beter gedaan en de cultuur abominabel Het was vooral het parkleven dat de stad draagbaar maakte. Zijn Britse kamergenoot, die zelf al zes maanden in het hostel verbleef, zei dat Melbourne in de zomer opleefde.
'It is like a tale of two cities.'
'Oh you're going Dickens on me?
'Sorry, what?'
'Nevermind.'
De lobby van het hostel was een samenraapsel van allerlei oud meubilair, zonder dat het eclastisch genoemd kon worden. In zijn hoofd moest hier een mengeling van culturen als het meubilair samensmelten. Zij zouden daar ervaringen, ideëen en fantasieën uitwisselen, zodat ze konden leren, zich konden ontwikkelen en verder dromen. Maar ook hier was het eclasme ver te zoeken. Wat Falco aantrof waren vooral stopborden in de vorm van Apple -en Acertekens, die vooral betekende dat ze niet gestoord wilden worden. Hij besloot terug te keren naar zijn kamer om wat slaap in te halen.
Toen hij uit de douche kwam, waren twee van zijn kamergenoten druk in gesprek over of ze films en games via USB konden uitwisselen. Falco werd door de corpulente, Italiaanse krullenkop betrokken in het gesprek, maar toen hij mededeelde dat hijzelf niet in het bezit was van films op zijn laptop en daar ook geen behoefte aan had, was hij zijn gesprekspartner kwijt die terug naar bed ging om een illegale versie van V for Vendetta te kijken en een volle zak sea salt patato chips begon weg te werken.
Falco probeerde in slaap te vallen tussen een lichtzee van schermen en een geluidsmuur van gesnurk. Het was hem zowaar gelukt toen hij gewekt werd door het beneden buurman. Hij probeerde te feinsen dat hij reeds lag te ronken als ieder ander. Bij tweede gehoor echter hoorde hij dat zijn bunk buddy praatte tegen een tweede stem, een vrouwelijke stem. Falco voelde de bui al een beetje hangen toen hij de smakklanken hoorde onder het geritsel van uitvallende kledij. Zijn stapelbed veranderde voorts in een deinende sloep die hem in slaap moest wiegen. Het was ingehouden seks om de mensen om zich heen niet wakker te maken, waardoor het leek of twee tieners hun ouders niet wilde laten weten wat er zich afspeelde en ouders die niet wilde horen wat er gebeurde. De beste manier om dit te stoppen was om zelf heel hard te gaan kreunen, dacht Falco. Dat zou ze wel afschrikken. Maar hij lag stilletjes te wachten en te hopen dat zijn tijd in Melbourne snel voorbij zou zijn.